Tο Μια εβδομάδα σε δέκα λεπτά, είναι ένα βίντεο στο οποίο η καταγραφή του unboxing, του ανοίγματος των κουτιών, θέτει τον θεατή μπροστά σε μια επαναλαμβανόμενη αναζήτηση μέσα σε κουτιά που δεν περιέχουν απολύτως τίποτα.Κάθε κουτί είναι η υπόσχεση ενός δώρου που πρόκειται να έρθει, υπόσχεται ένα δώρο του οποίου η αποστολή πάντα αναβάλλεται.

Μια ημέρα της μητέρας μου. Παρουσιάζεται η ρουτίνα της, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρον μιας και πιστεύω ότι στο "ασήμαντο" βρίσκεται ο αληθινός εαυτός ενός ανθρώπου.

Η παρούσα μεταπτυχιακή εργασία εκπονήθηκε στα πλαίσια της ολοκλήρωσης του μεταπτυχιακού προγράμματος του τμήματος Τεχνών ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Η μελέτη του θέματος θα είναι τα γεγονότα και τα δεδομένα με αφορμή την συμπλήρωση 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση.
Η παρούσα εργασία σκοπό έχει να εμπλουτίσει το θεωρητικό πλαίσιο μελέτης. Η δομή της βασίζεται σε στοιχεία τα οποία έχω συλλέξει (σπάνιο φωτογραφικό υλικό, επιστολές, κα), από τα Δημόσια αρχεία του Κράτους, το Μουσείο Καποδίστρια αλλά και την Αναγνωστική εταιρεία.

Δημιουργία ομαδικής εγκατάστασης με τίτλο Διασταυρούμενοι Κόσμοι. Η εγκατάσταση θέτει ερωτήματα σχετικά με την πολυμορφικότητα και τη δυναμική του ψηφιακού κόσμου, τα όρια και τις δυνατότητες της τεχνολογίας και το πώς αυτή αλληλεπιδρά και μεταπλάθει τη σύγχρονη ζωή, δημιουργώντας νέα ερεθίσματα και μια εκ νέου θεώρηση της καθημερινότητας.

Είναι Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 1943 και η μικρή πόλη των Καλαβρύτων πυρπολείται από το κατοχικό στρατό της ναζιστικής Γερμανίας, ενώ ολόκληρος ο ανδρικός πληθυσμός,
συγκεντρωμένος σε έναν κοντινό λόφο αφανίζεται από τα πυρά. Αυτό το έγκλημα πολέμου θα καταγραφεί στην ιστορία, μαζί με τη σφαγή της Μεραρχίας Άκουι, ως η μεγαλύτερη μαζική δολοφονία στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Τρεις άνδρες που έζησαν αυτά τα γεγονότα ως παιδιά, κλειδωμένοι με τα υπόλοιπα παιδιά, τις γυναίκες και τους ηλικιωμένους στο δημοτικό σχολείο των Καλαβρύτων, θυμούνται αυτήν την τραυματική εμπειρία.

Ένας ελεύθερος δύτης μετατρέπεται σε νερό ενώ βουτά κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, συνδέεται με τη φύση και γίνεται μέρος του υποβρύχιου περιβάλλοντος κυνηγώντας σαν θαλάσσιο αρπακτικό.
Ο μαγευτικός υποβρύχιος κόσμος είναι προσιτός σε εκείνους που ξεπερνούν τον φόβο και τολμούν να ωθήσουν τα ανθρώπινα όριά τους λίγο περισσότερο για να τον εξερευνήσουν. Το πάθος με τον γαλήνιο κόσμο κάτω από την επιφάνεια γίνεται τρόπος ζωής για όσους παραδίδονται στην αρνητική πλευστότητα.

Η performance Finem πραγματεύεται το χειροκρότημα ως μετασχηματιστική πράξη. Στόχο της δράσης αποτελεί η αποδόμηση του χειροκροτήματος, ως κοινωνική έκφραση θαυμασμού και αναγνώρισης.

Το "Where Do I Exist?" είναι είναι η δημιουργία ενός εικονικού χώρου που αναζητά την σχέση μεταξύ των δύο κόσμων εικονικού και πραγματικού. Το έργο είναι αποτέλεσμα της σχέσης των περισσότερων ανθρώπων με τα social media κυρίως κατά την περίοδο της πανδημία. Γίνεται μία αναζήτηση για το πως θα μπορούσαμε να υπάρξουμε απελευθερωμένοι από το σώμα μας και τι θα σήμαινε αυτό για έννοιες όπως η ταυτότητα του φύλου, το άγγιγμα και ο θάνατος. Θα μπορούσαμε να απελευθερωθούμε και από αυτά πλησιάζοντας σε μία εικονική ύπαρξη; Ο κάθενας μπορεί να είναι μέρος του έργου είτε βλέποντας τον εαυτό του σε αυτό είτε κάνοντας ένα hashtag στο twitter με την λέξη #immaterial.

Το Wroom, είναι μία ταινία η οποία ξεκινά με δύο κόκκινα σιδερένια αυτοκινητάκια, ένα chevrolet 1100 του 1953 & ένα πυροσβεστικό όχημα magirus deutz του 1954, μικρών διαστάσεων, τα οποία ξεχύνονται για έναν αγώνα δεξιοτήτων, με πατιλίκια και drifts με ορμή στην τραπεζαρία του σπιτιού τους. 

Multiple distance sensors trigger sound events ας people move around and get close to the grid with the srceens.