Το έργο αναφέρεται σε μία ασφυκτική σχέση ανάμεσα σε πατέρα και γιο, η οποία εκφράζεται με το εμμονικό κάλεσμα του πατέρα στον γιο, για να πάει να φάει ζεστό το φαγητό του. Ο γιος ζει σε ρυθμούς επιτακτικού πρωινού/μεσημεριανού/βραδινού με ελάχιστες αποδράσεις καθώς ο πατέρας δεν σταματά σχεδόν ποτέ να φωνάζει, έχοντας μια φωνή διαπεραστική. Εκείνος ζει σε ρυθμούς συνεχούς ορθοστατικής παραγωγής φαγητού. Ένας γιος πολύ ελαστικός, ένας πατέρας πολύ άκαμπτος. Ένα ξύλο, επίσης άκαμπτο, το οποίο ασκεί ακατανίκητη έλξη στον γιό. Εκείνη την είχε ξεβράσει η θάλασσα. Η υψηλότερη θερμοκρασία βρασμού βρίσκεται στο επίπεδο της θάλασσας. Οι παφλασμοί και οι κοχλασμοί έγιναν ένα. Η άπνοια και η εμβύθιση στην ίδια την κατσαρόλα του πατέρα του, που αποτελεί το σύμβολο της επιρροής του, τελικά οδηγoύν στην απελευθέρωση του. Σφίχτηκε τόσο πολύ επάνω της, που για πρώτη φορά σταθεροποιήθηκε. Αφέθηκαν στο να τους παρασύρει το κύμα και επιπλέοντας επιπλοποιήθηκαν.

Η βιντεοεγκατάσταση στην έκθεση τονίζει και ταυτοχρόνως αναιρεί τη χρονικότητα ενός μέσου που η κυρίαρχη μορφή έκφρασης του είναι ο χώρος.

Η performance Finem πραγματεύεται το χειροκρότημα ως μετασχηματιστική πράξη. Στόχο της δράσης αποτελεί η αποδόμηση του χειροκροτήματος, ως κοινωνική έκφραση θαυμασμού και αναγνώρισης.

Ταινία εμψύχωσης μικρού μήκους.

Δημιουργία ομαδικής εγκατάστασης με τίτλο Διασταυρούμενοι Κόσμοι. Η εγκατάσταση θέτει ερωτήματα σχετικά με την πολυμορφικότητα και τη δυναμική του ψηφιακού κόσμου, τα όρια και τις δυνατότητες της τεχνολογίας και το πώς αυτή αλληλεπιδρά και μεταπλάθει τη σύγχρονη ζωή, δημιουργώντας νέα ερεθίσματα και μια εκ νέου θεώρηση της καθημερινότητας.

Μια ημέρα της μητέρας μου. Παρουσιάζεται η ρουτίνα της, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρον μιας και πιστεύω ότι στο "ασήμαντο" βρίσκεται ο αληθινός εαυτός ενός ανθρώπου.

Mε αφορμή τη προετοιμασία του ταξιδιού, την παραγωγική διαδικασία της συντήρησης, της επισκευής και των εργασιών στο χώρο του καρνάγιου δημιουργείται το έργο “Δάσος των Ανέμων”. Το έργο πήρε τον τίτλο του από τον ήχο που αφήνει ο άνεμος περνώντας από τα κατάρτια των σκαφών. Το Δάσος των Ανέμων είναι ένα 360 video animation οπού εξελίσσετε σε έναν θεατρικό χώρο και απροσδιόριστο χρόνο. Tο βιντεο αποδίδει την αθέατη πλευρά ενός ονείρου, του ονείρου του ταξιδιού και της προετοιμασίας του με της μορφές να αιωρούνται απρόσωπες στο χώρο ως υφασμάτινες φόρμες εργασίας, δημιουργώντας μια χορογραφημένη κινησιολογική διαδικασία αφήγησης . Oι μορφές τρίβουν γυαλίζουν και φέρουν εις πέρας κάθε λογής εργασία με την επαναλαμβανόμενη κίνηση τους, εώς ότου αφήνονται στο κενό σαν αντικείμενα σε μια ατέρμων ελεύθερη πτώση.

Παρουσίαση τρισδιάστατης χαρτογραφικής προβολής (3d projection mapping), στη πρόσοψη του Ιερού Ναού Παναγίας των Ξένων, Κυρα - Φανερωμένη, στην παλαιά πόλη της Κέρκυρας, 2 Οκτωβρίου 2020 και ώρα 10:00.

Η παρούσα εργασία ακολουθώντας τη στρατηγική της εσκεμμένης ασάφειας και διασχίζοντας διαφορετικές εποχές, διανύουμε μια διαδρομή εικόνων και πληροφοριών, οι οποίες δηλώνουν την ελπίδα και τον φόβο σε διάφορους τομείς και χαρακτηρίζουν κάθε πολιτισμό και κάθε κοινωνία.

Ταυτόχρονα, πηγαίνοντας από τον φορμαλισμό στον ρεαλισμό, αναδεικνύεται ότι ο αριστοτελικός ορισμός της αναπαραστατικής ενότητας χώρου-χρόνου-δράσης, δεν ισχύει, πλέον, και τόσο στην τέχνη. Αναμφισβήτητα, η φορμαλιστική κίνηση, ανέδειξε ότι τα πλάνα δεν νοούνται μόνο σαν αλληλουχίες λογικών ενοτήτων, αλλά και σαν συλλήψεις θεωρητικές ή ιδεολογικές, όπου ο τρόπος σύνδεσής τους δεν νομιμοποιείται με βάση την αρχή της ενότητας του χωροχρόνου, αλλά με κάποιο αφηρημένο θεωρητικό πρότυπο, όπως είναι το υπόδειγμα της μεταφοράς, η πορεία μέσα από τις αντιθέσεις, οι συμβολισμοί και οτιδήποτε άλλο ενισχύει την αφαίρεση του θεωρητικού προτύπου. Αλλά και ο εσωτερικός ρεαλισμός, ο οποίος δε συνιστά κάποια θεωρία αλήθειας, προβάλλει τη σύγκλιση δύο, εκ πρώτης όψεως, ασύμβατων ιδεών.

Η συγκεκριμένη πτυχιακή εργασία αφορά την παραγωγή, την σκηνοθεσία και τη δημιουργία animation ενός videoclip σύγχρονου χορού διάρκειας τεσσάρων (4) λεπτών. O τίτλος του είναι «ΛΗΘΗ: Videoclip με την τεχνική του Rotoscoping» και έχει ως θέμα την απώλεια ενός μεγάλου καλοκαιρινού έρωτα και τον πόνο που έρχεται όταν αυτός τελειώνει. Στόχος της είναι να συνδυαστούν αρμονικά όλα τα στοιχεία δηλαδή ο χορός, το περιβάλλον, τα χρώματα, η μουσική και το animation προκειμένου να δημιουργήσει στο θεατή ένα αίσθημα νοσταλγίας και μελαγχολίας.