Είναι Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 1943 και η μικρή πόλη των Καλαβρύτων πυρπολείται από το κατοχικό στρατό της ναζιστικής Γερμανίας, ενώ ολόκληρος ο ανδρικός πληθυσμός,
συγκεντρωμένος σε έναν κοντινό λόφο αφανίζεται από τα πυρά. Αυτό το έγκλημα πολέμου θα καταγραφεί στην ιστορία, μαζί με τη σφαγή της Μεραρχίας Άκουι, ως η μεγαλύτερη μαζική δολοφονία στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Τρεις άνδρες που έζησαν αυτά τα γεγονότα ως παιδιά, κλειδωμένοι με τα υπόλοιπα παιδιά, τις γυναίκες και τους ηλικιωμένους στο δημοτικό σχολείο των Καλαβρύτων, θυμούνται αυτήν την τραυματική εμπειρία.

Οπτική διερεύνηση και τεκμηρίωση της αλυσίδας παραγωγής ενός εργοστασίου συσκευασίας ψαριών.

Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τη Λία, με τις αδέσποτες γάτες της Πλάκας και την Τούλα, τη θηλυκή σκυλίτσα που ζει στο Πεδίον του Άρεως. Η Λία αγαπάει και φροντίζει τα ζώα. Καθημερινά κυκλοφορεί με τροφή στην τσάντα της και ταίζει όποιο ζωάκι συναντήσει.

Η "Κατασκευή" καταγράφει την πρόβα της ομάδας σύγχρονου χορού και ακροβασίας "Κι όμΩς κινείται" καθώς προετοιμάζεται για μια θεατρική παράσταση που θα κινηματογραφηθεί. Πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του δεύτερου lockdown στην Αθήνα μέσα σε ένα κλίμα γενικής αβεβαιότητας ως προς τον προγραμματισμό και την πραγματοποίηση δια ζώσης παραστάσεων. Στην "Κατασκευή" καταγράφεται με αυθόρμητο και αποσπασματικό τρόπο η επαναφορά των σωμάτων σε συνθήκες πρόβας, η ανάγκη για επικοινωνία και επανασύνδεση, καθώς και η ανάμνηση του μοιράσματος με τους θεατές που ακόμη διατηρεί την ελπίδα.

Πορτρέτο της Δήμητρας Σαμαρά, μιας ταλαντούχας σχεδιάστριας μόδας που μόλις πριν λίγα χρόνια αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρο της. Μια μεγάλη ατυχία της ζωής της την οδήγησε να γίνει αυτό που ονειρευόταν καθώς ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσει το μεγάλο σοκ ήταν να καταφύγει στο πάθος της. Μέσα από τη δημιουργία ενός φορέματος, από το μηδέν έως την τελική του μορφή, παρακολουθούμε μια παράλληλη εξέλιξη, την εξέλιξη της ίδιας, όπως την αφηγείται, αλλά και του κόκκινου φορέματος.

Ντοκιμαντέρ παρατήρησης: Πρόσωπα και καθημερινότητα στην πόλη της Κέρκυρας πριν τον covid 19.

Το θέμα του ντοκιμαντέρ είναι η γιαγιά μου η Αρετή. Έχω το όνομά της. Είναι πολύ απλός και γλυκός άνθρωπος. Θέλει πάντα να μας φροντίζει, να μας προσέχει και να μας ταΐζει.

Το ντοκιμαντέρ πραγματεύεται τη σχέση που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα σε δύο διαφορετικά είδη μουσικής (Κλασικής και Ηλεκτρονικής), σκιαγραφώντας παράλληλα το πορτρέτο μιας επαγγελματία Μουσικού και καθηγήτριας Βιόλας στο Μουσικό Σχολείο Αθηνών.

Το πορτρέτο ενός νέου, μοναχικού ανθρώπου που βρίσκεται σε μια ξένη χώρα και η μόνη του παρηγοριά είναι το τσιγάρο. Παρουσιάζεται η καθημερινότητά του κατά την οποία ζει με τα απαραίτητα και περιπλανιέται στην πόλη. Η θλίψη του προέρχεται από το γεγονός ότι βρίσκεται μόνος του χωρίς την οικογένεια του.

Το βίντεο αυτό δημιουργήθηκε στο πλαίσιο εργασίας για το μάθημα τέχνης των τεχνικών εικόνων.Ονομάστηκε lockdown καθώς διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας και παρουσιάζει δύο παράλληλες ζωές ανθρώπων και πώς ο καθένας τους βιώνει τον εγκλεισμό. Η ιδέα, τα πλάνα και το μονταζ είναι της Μαρκέλλας φλοκα και την μουσική την επιμελήθηκε εξ ολοκλήρου ο Δημήτρης Παντελης.