Παρουσίαση τρισδιάστατης χαρτογραφικής προβολής (3d projection mapping), στη πρόσοψη του Ιερού Ναού Παναγίας των Ξένων, Κυρα - Φανερωμένη, στην παλαιά πόλη της Κέρκυρας, 2 Οκτωβρίου 2020 και ώρα 10:00.

Η παρούσα εργασία ακολουθώντας τη στρατηγική της εσκεμμένης ασάφειας και διασχίζοντας διαφορετικές εποχές, διανύουμε μια διαδρομή εικόνων και πληροφοριών, οι οποίες δηλώνουν την ελπίδα και τον φόβο σε διάφορους τομείς και χαρακτηρίζουν κάθε πολιτισμό και κάθε κοινωνία.

Ταυτόχρονα, πηγαίνοντας από τον φορμαλισμό στον ρεαλισμό, αναδεικνύεται ότι ο αριστοτελικός ορισμός της αναπαραστατικής ενότητας χώρου-χρόνου-δράσης, δεν ισχύει, πλέον, και τόσο στην τέχνη. Αναμφισβήτητα, η φορμαλιστική κίνηση, ανέδειξε ότι τα πλάνα δεν νοούνται μόνο σαν αλληλουχίες λογικών ενοτήτων, αλλά και σαν συλλήψεις θεωρητικές ή ιδεολογικές, όπου ο τρόπος σύνδεσής τους δεν νομιμοποιείται με βάση την αρχή της ενότητας του χωροχρόνου, αλλά με κάποιο αφηρημένο θεωρητικό πρότυπο, όπως είναι το υπόδειγμα της μεταφοράς, η πορεία μέσα από τις αντιθέσεις, οι συμβολισμοί και οτιδήποτε άλλο ενισχύει την αφαίρεση του θεωρητικού προτύπου. Αλλά και ο εσωτερικός ρεαλισμός, ο οποίος δε συνιστά κάποια θεωρία αλήθειας, προβάλλει τη σύγκλιση δύο, εκ πρώτης όψεως, ασύμβατων ιδεών.

Το έργο αναφέρεται σε μία ασφυκτική σχέση ανάμεσα σε πατέρα και γιο, η οποία εκφράζεται με το εμμονικό κάλεσμα του πατέρα στον γιο, για να πάει να φάει ζεστό το φαγητό του. Ο γιος ζει σε ρυθμούς επιτακτικού πρωινού/μεσημεριανού/βραδινού με ελάχιστες αποδράσεις καθώς ο πατέρας δεν σταματά σχεδόν ποτέ να φωνάζει, έχοντας μια φωνή διαπεραστική. Εκείνος ζει σε ρυθμούς συνεχούς ορθοστατικής παραγωγής φαγητού. Ένας γιος πολύ ελαστικός, ένας πατέρας πολύ άκαμπτος. Ένα ξύλο, επίσης άκαμπτο, το οποίο ασκεί ακατανίκητη έλξη στον γιό. Εκείνη την είχε ξεβράσει η θάλασσα. Η υψηλότερη θερμοκρασία βρασμού βρίσκεται στο επίπεδο της θάλασσας. Οι παφλασμοί και οι κοχλασμοί έγιναν ένα. Η άπνοια και η εμβύθιση στην ίδια την κατσαρόλα του πατέρα του, που αποτελεί το σύμβολο της επιρροής του, τελικά οδηγoύν στην απελευθέρωση του. Σφίχτηκε τόσο πολύ επάνω της, που για πρώτη φορά σταθεροποιήθηκε. Αφέθηκαν στο να τους παρασύρει το κύμα και επιπλέοντας επιπλοποιήθηκαν.

ντοκιμαντέρ - Αφήγηση Χριστίνα Κομπλίτση

Έργο Βίντεο. 39 πρόσωπα διαφορετικών ηλικιών που ζουν στο ίδιο μέρος καλούνται να καθίσουν μπροστά σε μια μαύρη πόρτα για να μιλήσουν για το αγαπημένο τους αντικείμενο και σε τι θα μεταμορφώνονταν με αυτό. Το βίντεο καταγράφει τις σιωπές πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια του λόγου.

“Επί π(α)τωμάτων”. H καταστροφή ως καλλιτεχνική πρακτική. Η διαδραστική εγκατάσταση πραγματεύεται την κοινωνική αδιαφορία και την ευθύνη της κοινωνίας απέναντι σε καθημερινές καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μας και τις προσπερνάμε. Το έργο αποτελείται από μια ζωγραφική σύνθεση η οποία απεικονίζει ανθρώπινες φιγούρες σε αλληλεπίδραση μεταξύ τους και έναν αισθητήρα που ακολουθεί την κίνηση του κοινού. Το θεωρητικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται, έχει τόσο καλλιτεχνικές όσο και κοινωνικές προεκτάσεις. Πραγματεύεται την Καταστροφή ως καλλιτεχνική πράξη όπως εκφράστηκε από την καλλιτεχνική ομάδα DIAS το 1966 και το σύνδρομο “Επίδραση των παρευρισκομένων”, ένα φαινόμενο της κοινωνικής ψυχολογίας που αναφέρεται στην αδιαφορία, την απάθεια και την αποστασιοποίηση απέναντι στην κοινωνική αναγκαιότητα να προστατεύσουμε άτομα που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης. Το έργο σχολιάζει τις παραπάνω καταστάσεις αφενός μέσω της πράξης του πατήματος και αφετέρου μέσω της καταστροφής που συντελείται στο ίδιο.

Το animation είναι η εμψύχωση του παραμυθιού " Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας". " Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας " είναι μια από τις ιστορίες του ψυχίατρου Χόρχε Μπουκάι από το βιβλίο του "Να σου πω μια ιστορία" που την αφηγείται στον θεραπευόμενο του. Αναφέρεται στην απορία ενός παιδιού που παρατηρεί ότι ένας τεράστιος ελέφαντας του τσίρκου παραμένει δεμένος σε ένα μικρό ξυλαράκι χωρίς να προσπαθεί να ελευθερωθεί και χωρίς να διαμαρτύρεται. Ο ελέφαντας του τσίρκου παρέμενε δεμένος στο μικροσκοπικό του παλούκι γιατί «η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του».

To Βlah ως εικαστικό έργο επιδιώκει τη διάδραση με το φαινόμενο του ομιλούντος υποκειμένου. Το έργο ανταποκρίνεται στην ανθρώπινη φωνή με αέρα, και η ένταση του αέρα είναι ανάλογη της έντασης της φωνής.

Δανειζόμενο διαδικασίες εμβύθισης από το σωματικό θέατρο και το πλαίσιο του Black Box, το έργο επιδιώκει στη δημιουργία μιας απελευθερωτικής συνθήκης όπου οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να πειραματιστούν με τη φωνή τους έξω από το σύστημα της οργανωμένης γλώσσας.

Το Blah αποτελεί το εικαστικό μέρος της διπλωματικής μου εργασίας πάνω στη προβληματική των τριών διαστάσεων την οργανωμένης γλώσσας: επικοινωνία-έκφραση-νοηματοδότηση.

1x1x0.4

Το ερευνητικό ντοκιμαντέρ Στην Αναζήτηση της Αιωνιότητας (2020) εμβαθύνει σε τέσσερα βασικά στοιχεία της φόρμας του Θόδωρου Αγγελόπουλου και φέρνει στο φως νέες πληροφορίες χρησιμοποιώντας και αναλύοντας δεδομένα από ημι-δομημένες συνεντεύξεις ερευνητών και κινηματογραφιστών. Το ερευνητικό ντοκιμαντέρ είναι μέρος του πρακτικού διδακτορικού του Δρ. Ιάκωβου Παναγόπουλου που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιου του κεντρικού Λανκασαιρ με τίτλο:“Reshaping Contemporary Greek Cinema Through a Re-evaluation of the Historical and Political Perspective of Theo Angelopoulos's Work”(Panagopoulos, 2019)

Καθώς η '' Έναστρη Νύχτα'' του Βίνσεντ Βαν Γκογκ αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου έργα ζωγραφικής, δημιούργησα μια ηχητική σύνθεση με κύριο στόχο τη δημιουργία ατμόσφαιρας με μια πιο ελεύθερη και αφαιρετική προσέγγιση . Αποτυπώνονται οι μικρές πινελιές, τα χρώματα , η στροβιλώδης ροή , το φυσικό τοπίο του πίνακα και η ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη. Το κομμάτι σε συνδυασμό με δυο εικόνες αποτελείται απο τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος ,παρουσιάζεται το νυχτερινό τοπίο, στο δεύτερο τα έντονα συναισθήματα του καλλιτέχνη και στο τρίτο η φύση με τη δύναμη της που ηρεμεί την ψυχή του ανθρώπου.

Το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ εστιάζει στην προετοιμασία της solo performance «EVA»,
μιας performance η οποία πραγματοποιείται από την χορεύτρια και performer Ευαγγελία
Ράντου. Το project «EVA» βασίζεται στις προσωπικές της εμπειρίες και έχει δημιουργηθεί και εκτελεστεί από την ίδια. Η ταινία αποκαλύπτει τις στιγμές όπου η χορεύτρια δουλεύει με το σώμα της, πειραματίζεται, δημιουργεί και αυτοσχεδιάζει. Το ντοκιμαντέρ αποτελεί ένα πορτραίτο της ίδιας της χορεύτριας, αλλά και του έργου που δημιουργεί.