Η πηγή των δακρύων: Ένας τόπος σημαντικός ήδη από την περίοδο που οι Άραβες βρίσκονταν στην περιοχή. Μέσω της πηγής υδροδοτούταν όλη η περιοχή της Ανδαλουσίας φτάνοντας μέχρι τη Μαδρίτη. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Federico Garcia Lorca οδηγείται εκεί και εκτελείται. Το έργο του τροφοδότησε με τη σειρά του ολόκληρη την Ισπανία και διαδόθηκε και στον υπόλοιπο κόσμο. Στο ντοκιμαντέρ μπλέκονται γεγονότα της ζωής του με δραματοποιημένα αποσπάσματα από το έργο του, με στόχο το Duende (όπως έλεγε και ο ίδιος), την πεμπτουσία των πραγμάτων.

Μια περιπλάνηση στην ιστορία του Λαζαρέτο, της έρημης βραχονησίδας κοντά στην πόλη της Κέρκυρας που λειτούργησε επί αιώνες ως λοιμοκαθαρτήριο και τόπος εκτέλεσης πολιτικών κρατουμένων στον Εμφύλιο, μέσα από θραυσματικές μαρτυρίες και πρωτότυπες πηγές που συνδέονται αντιστικτικά ή συνομιλούν η μια με την άλλη σκιαγραφώντας την ταυτότητα του τόπου.

Ο χρόνος εμπειρίας της καραντίνας λειτούργησε ως εξανθρωπισμένος χρόνος. Η προηγούμενη κοινωνική βαρβαρότητα φυλακίστηκε στο οικείο κλουβί της ψυχής μου και έγινε ο χρόνος δημιουργίας μου. Κάθε μέρα ήταν ο φίλος μου, ένα αιώνιο κυκλικό και δυναμικό παρόν, μια συνείδηση χωρίς συγκρούσεις. Ήταν σαν μια αιωνιότητα που βιώνεται διαφορετικά κάθε στιγμή. Μια άνευ προηγουμένου μορφή ακινησίας με έπιασε και διαιωνίστηκε σε πολλά αφηρημένα θραύσματα που τελικά διαμόρφωσαν τη νέα υφή της ύπαρξής μου, σε αυτήν την περίεργη απομόνωση. Έγινε από το σφάγιο του χρόνου που ήμουν πριν, η ποιοτική του αποσύνθεση… Η πραγματικότητα παραμορφώθηκε και βιώθηκε απατηλά. Ο χρόνος από την αποξένωση που ήταν πριν, άλλαξε και έγινε το εξώφυλλο της γδαρμένης αλήθειας του εαυτού μου. Αυτός ο χρόνος, ονειρευόταν η συνείδησή μου να ζει.

Έργο Βίντεο. 39 πρόσωπα διαφορετικών ηλικιών που ζουν στο ίδιο μέρος καλούνται να καθίσουν μπροστά σε μια μαύρη πόρτα για να μιλήσουν για το αγαπημένο τους αντικείμενο και σε τι θα μεταμορφώνονταν με αυτό. Το βίντεο καταγράφει τις σιωπές πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια του λόγου.

Είναι Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 1943 και η μικρή πόλη των Καλαβρύτων πυρπολείται από το κατοχικό στρατό της ναζιστικής Γερμανίας, ενώ ολόκληρος ο ανδρικός πληθυσμός,
συγκεντρωμένος σε έναν κοντινό λόφο αφανίζεται από τα πυρά. Αυτό το έγκλημα πολέμου θα καταγραφεί στην ιστορία, μαζί με τη σφαγή της Μεραρχίας Άκουι, ως η μεγαλύτερη μαζική δολοφονία στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Τρεις άνδρες που έζησαν αυτά τα γεγονότα ως παιδιά, κλειδωμένοι με τα υπόλοιπα παιδιά, τις γυναίκες και τους ηλικιωμένους στο δημοτικό σχολείο των Καλαβρύτων, θυμούνται αυτήν την τραυματική εμπειρία.

Την ώρα που ο παρατηρητής βρίσκεται μπροστά σε ένα έργο τέχνης και προσπαθεί να το καταλάβει, μπαίνει συνειδητά σε μια διαδικασία αναγνώρισης. Αυτό το επιτυγχάνει διότι ο εγκέφαλος αναγνωρίζει στο έργο τη σχέση μεταξύ κάποιων σχημάτων ή χρωμάτων και, αυτόματα, τα επαναφέρει στην μνήμη του. Αυτή η διαδικασία επιφέρει τις κατάλληλες συνθήκες για την δημιουργία νέων νευρωνικών επισυνάψεων. Χρησιμοποιώντας αυτές τις σταθερές, ο καλλιτέχνης προτείνει μια οπτικοακουστική performance με παρεμβολή του ήχου στην εικόνα σε πραγματικό χρόνο.

Οι μύθοι είναι ζωντανές ιστορίες που επιβιώνουν στο πέρασμα των χρόνων, βιώνουν τις αλλαγές, προσαρμόζονται, αλλά συνεχίζουν να προσφέρουν υλικό προς στοχασμό, έρευνα και δημιουργία. Η διαδραστική οπτικοακουστική θεατρική performance INRIRI θέτει ζητήματα μεταφοράς ενός αρχετυπικού μύθου σε μία πολυδιάστατη και πολυεπίπεδη εποχή με στοιχεία σωματικού θεάτρου και ενσωματωμένη διαδραστική τεχνολογία στο χώρο. Μέρος της ιστορίας ένας μύθος της Καραϊβικής που μεταμορφώνει το σώμα, ένας τρυποκάρυδος και νέες τεχνολογίες στο χώρο.

Το βίντεο που παρουσιάζεται αποτελεί ένα είδος καταγραφής – τεκμηρίωσης μίας χωρικής εγκατάστασης με διττό ρόλο, μέσω της θέασης/παρατήρησης και της συμμετοχής. Η διερεύνηση της σχέσης που αναπτύσσεται μεταξύ ψηφιακού και πραγματικού χώρου, δρώντας σε αυτόν, ως κύριος άξονας της αφήγησης ο άνθρωπος, ορίζεται ως το πλαίσιο της έρευνας, με αντικείμενο μελέτης την έννοια της μεταφοράς στη συνύπαρξη της εμπειρίας ως αφήγηση και της εμπειρίας του παρόντος ως γεγονός επιτέλεσης. Το πραγματικό περιβάλλον, μέσω της καταγραφής, προβάλλεται σε ένα αναλογικό έργο και μεταφέρεται σε ένα ψηφιακό περιβάλλον (εικόνες-βίντεο-βιντεοπροβολή), συνδέοντας το πραγματικό, το ψηφιακό και τη ζωγραφική φόρμα. Αντίστοιχα, το φυσικό περιβάλλον της εγκατάστασης μεταφέρεται στην επιφάνεια προβολής, σε έναν ψηφιακό χώρο, μέσω της κάμερας και του προβολέα. H βιντεοπροβολή διακόπτεται με την είσοδο του επισκέπτη στον χώρο της διάδρασης. Δημιουργείται μία συνθήκη όπου ο θεατής/επισκέπτης, αφενός γίνεται δέκτης ψηφιακών ερεθισμάτων (βιντεοπροβολή) και αφετέρου βιώνει μία νέα χωρική εμπειρία μέσω της συσχέτισης του πραγματικού με τον ψηφιακό χώρο.

Αυτό είναι το πρώτο βίντεο της οπτικοακουστικής μου εγκατάστασης με τίτλο "Riot Strike Riot". Στη συγκεκριμένη εγκατάσταση παρουσιάστηκε από μία υποκειμενική οπτική, η κοινωνικοπολιτική εικόνα του σήμερα μέσω οπτικοακουστικών ψηφιακών μέσων και αντικειμένων. O τίτλος είναι από το ομώνυμο βιβλίο του Joshua Clover.

Mε αφορμή τη προετοιμασία του ταξιδιού, την παραγωγική διαδικασία της συντήρησης, της επισκευής και των εργασιών στο χώρο του καρνάγιου δημιουργείται το έργο “Δάσος των Ανέμων”. Το έργο πήρε τον τίτλο του από τον ήχο που αφήνει ο άνεμος περνώντας από τα κατάρτια των σκαφών. Το Δάσος των Ανέμων είναι ένα 360 video animation οπού εξελίσσετε σε έναν θεατρικό χώρο και απροσδιόριστο χρόνο. Tο βιντεο αποδίδει την αθέατη πλευρά ενός ονείρου, του ονείρου του ταξιδιού και της προετοιμασίας του με της μορφές να αιωρούνται απρόσωπες στο χώρο ως υφασμάτινες φόρμες εργασίας, δημιουργώντας μια χορογραφημένη κινησιολογική διαδικασία αφήγησης . Oι μορφές τρίβουν γυαλίζουν και φέρουν εις πέρας κάθε λογής εργασία με την επαναλαμβανόμενη κίνηση τους, εώς ότου αφήνονται στο κενό σαν αντικείμενα σε μια ατέρμων ελεύθερη πτώση.