Ο χρόνος εμπειρίας της καραντίνας λειτούργησε ως εξανθρωπισμένος χρόνος. Η προηγούμενη κοινωνική βαρβαρότητα φυλακίστηκε στο οικείο κλουβί της ψυχής μου και έγινε ο χρόνος δημιουργίας μου. Κάθε μέρα ήταν ο φίλος μου, ένα αιώνιο κυκλικό και δυναμικό παρόν, μια συνείδηση χωρίς συγκρούσεις. Ήταν σαν μια αιωνιότητα που βιώνεται διαφορετικά κάθε στιγμή. Μια άνευ προηγουμένου μορφή ακινησίας με έπιασε και διαιωνίστηκε σε πολλά αφηρημένα θραύσματα που τελικά διαμόρφωσαν τη νέα υφή της ύπαρξής μου, σε αυτήν την περίεργη απομόνωση. Έγινε από το σφάγιο του χρόνου που ήμουν πριν, η ποιοτική του αποσύνθεση… Η πραγματικότητα παραμορφώθηκε και βιώθηκε απατηλά. Ο χρόνος από την αποξένωση που ήταν πριν, άλλαξε και έγινε το εξώφυλλο της γδαρμένης αλήθειας του εαυτού μου. Αυτός ο χρόνος, ονειρευόταν η συνείδησή μου να ζει.

Παρουσίαση τρισδιάστατης χαρτογραφικής προβολής (3d projection mapping), στη πρόσοψη του Ιερού Ναού Παναγίας των Ξένων, Κυρα - Φανερωμένη, στην παλαιά πόλη της Κέρκυρας, 2 Οκτωβρίου 2020 και ώρα 10:00.

Η παρούσα εργασία ακολουθώντας τη στρατηγική της εσκεμμένης ασάφειας και διασχίζοντας διαφορετικές εποχές, διανύουμε μια διαδρομή εικόνων και πληροφοριών, οι οποίες δηλώνουν την ελπίδα και τον φόβο σε διάφορους τομείς και χαρακτηρίζουν κάθε πολιτισμό και κάθε κοινωνία.

Ταυτόχρονα, πηγαίνοντας από τον φορμαλισμό στον ρεαλισμό, αναδεικνύεται ότι ο αριστοτελικός ορισμός της αναπαραστατικής ενότητας χώρου-χρόνου-δράσης, δεν ισχύει, πλέον, και τόσο στην τέχνη. Αναμφισβήτητα, η φορμαλιστική κίνηση, ανέδειξε ότι τα πλάνα δεν νοούνται μόνο σαν αλληλουχίες λογικών ενοτήτων, αλλά και σαν συλλήψεις θεωρητικές ή ιδεολογικές, όπου ο τρόπος σύνδεσής τους δεν νομιμοποιείται με βάση την αρχή της ενότητας του χωροχρόνου, αλλά με κάποιο αφηρημένο θεωρητικό πρότυπο, όπως είναι το υπόδειγμα της μεταφοράς, η πορεία μέσα από τις αντιθέσεις, οι συμβολισμοί και οτιδήποτε άλλο ενισχύει την αφαίρεση του θεωρητικού προτύπου. Αλλά και ο εσωτερικός ρεαλισμός, ο οποίος δε συνιστά κάποια θεωρία αλήθειας, προβάλλει τη σύγκλιση δύο, εκ πρώτης όψεως, ασύμβατων ιδεών.

Μια περιπλάνηση στην ιστορία του Λαζαρέτο, της έρημης βραχονησίδας κοντά στην πόλη της Κέρκυρας που λειτούργησε επί αιώνες ως λοιμοκαθαρτήριο και τόπος εκτέλεσης πολιτικών κρατουμένων στον Εμφύλιο, μέσα από θραυσματικές μαρτυρίες και πρωτότυπες πηγές που συνδέονται αντιστικτικά ή συνομιλούν η μια με την άλλη σκιαγραφώντας την ταυτότητα του τόπου.

ντοκιμαντέρ - Αφήγηση Χριστίνα Κομπλίτση

Ένα έργο που βασίζεται στους κανόνες της κινητικής ποίησης και πραγματεύεται τη σχέση μεταξύ Χώρου και Εαυτού. Ο Χώρος που το Εγώ μας ορίζει είναι εύπλαστος, βάλλεται, μεταβάλλεται και συνδιαλέγεται με τον Χώρο των Άλλων. Φυσικός και μη, ο Χώρος που καλύπτεται από το Εγώ, ετεροκαθορίζεται και αλλάζει συνεχώς στο διηνεκές.

Η προσέγγιση σύνθεσης βασίζεται στην ενσωμάτωση πολιτισμικών στοιχείων και ψηγμάτων παράδοσης σε έργα ηλεκτροακουστικά. Χαράσσοντας μια γραμμική (νοητή) αφήγηση, θέλησα να καταδείξω μια ενότητα, μια φαντασιακή κοινότητα, που χαρακτηρίζει τον πολιτισμό των Ρομά, παρά τις υβριδικές, πολύπλοκες και ποικίλες παραδόσεις των ανθρώπων τους που ζουν σε διάφορες χώρες ανά την Ασία και την Ευρώπη. Πίσω από τη δημιουργία του κομματιού, βρίσκεται το σκεπτικό (με την μορφή διερώτησης) του ρόλου που μια κουλτούρα μπορεί να έχει σήμερα, όταν η έννοια του χώρου εκμηδενίζεται στον χρόνο- κεντρικό στοιχείο στη δυναμική του καπιταλισμού. Ποιες είναι, δηλαδή, οι πολιτισμικές συνέπειες της λεγόμενης εξαφάνισης του χώρου και του χρόνου, ως υλοποιημένων και απτών διαστάσεων της κοινωνικής ζωής; Μήπως η αναζήτηση ριζών και η ιστορική παράδοση προωθούνται και αναδιοργανώνονται ως ομοιώματα, απομιμήσεις ή/και ως κουλτούρα μουσείου, μέσα από την παρουσίαση ενός μερικώς απατηλού παρελθόντος;

Ένας χώρος σχετικής απομόνωσης και μη επιρροής από το εξωτερικό περιβάλλον. Μαύρο πανί με ένα μικρό άνοιγμα που ο θεατής  μπαίνει μέσα φοράει ακουστικά και σε λούπα παίζει ένα ηχοτοπίο  που δημιούργησα.

This art piece is trying to express the struggle between letting go ας one would use nature for meditative reasons and the over controlling mind fixating on patterns deriving from sea foam lines.

Το έργο εστιάζει το βλέμμα του θεατη σε κοντινά πλάνα λουλουδιών ως στοιχεία της ομορφιάς της φύσης και της ψυχικής ανάτασης που δημιουργείται από την επαφή μαζί της.

Έργο Βίντεο. 39 πρόσωπα διαφορετικών ηλικιών που ζουν στο ίδιο μέρος καλούνται να καθίσουν μπροστά σε μια μαύρη πόρτα για να μιλήσουν για το αγαπημένο τους αντικείμενο και σε τι θα μεταμορφώνονταν με αυτό. Το βίντεο καταγράφει τις σιωπές πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια του λόγου.