Ένα stop motion animation που δημιουργήθηκε σε φωτοτράπεζα, εμπνευσμένο από το τραγούδι «Κεμάλ», γραμμένο το 1968 από τον Μάνο Χατζιδάκι σε στίχους Νίκου Γκάτσου. Το τραγούδι μιλά για έναν ήρωα, έναν προστάτη, έναν πρίγκιπα της Ανατολής, με το όνομα Κεμάλ. Το θάρρος, η ελπίδα και η ανδρεία του να αλλάξει τον κόσμο απεικονίζει την έλλειψη των ορίων. Μαζί με την αφέλεια, η σκληρή πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από έναν κόσμο που δεν αλλάζει ποτέ, τον οδηγούν στον θάνατο. Την εκτέλεση που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία ερμηνεύει ο Μάριος Φραγκούλης, από το δίσκο «Φεγγάρι Ερωτευμένο», 1999, Sony Music Entertainment Greece Α.Ε.

Οπτικοακουστικό έργο για την μεταθανάτια τιμωρία όπως αποτυπώνεται στη πολιτισμική συνείδηση του δυτικού κόσμου, μέσω της ατμόσφαιρας ως εργαλείου αφήγησης.

Το animation δημιουργήθηκε στα πλαίσια του μαθήματος ψηφιακή αφήγηση. Πρόκειται για την ιστορία ενός πίνακα μια γυναίκας, πως ένα αντικείμενο θαυμασμού αιχμαλωτίζει τους θεατές, ζωντανεύει και γίνεται από αξιοθέατο κάτι αξιοπερίεργο.

Το “Excitatio Corcyrae” είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων που χρησιμοποιεί τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της κατηγορίας για να εμπλέξει τους παίκτες στη δημιουργία μιας διαδραστικής ιστορίας σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, αυτό της Οθωμανικής πολιορκίας στην Κέρκυρα το 1716.

Πού πηγαίνουν οι μνήμες όταν χάνονται; Και όταν δεν τις ανακαλώ, βρίσκονται εκεί που τις άφησα; Σε αυτό το δωμάτιο, το τόσο "ιδιωτικό" και αμετάκλητο όσο και η μνήμη μας, τα αντικείμενα εμψυχώνουν μία σειρά από σενάρια. Μία θύμηση κατακλύζει το δωμάτιο, μία άλλη δυσκολεύεται να φανερωθεί, μία άλλη διαρρέει μπρος και πίσω στο χρόνο. Η έννοια του "άλλου" αιωρείται ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, σε αυτό που πέρασε, και σε αυτό που ανασύρεται κάθε φορά. Άλλωστε ποτέ δεν θυμόμαστε αυτούσια ή αντικειμενικά το συμβάν και το χώρο του. Πάντοτε εμψυχώνουμε την ανάμνηση με το δικό μας τρόπο. Μέσα από συνεχείς ανακλήσεις που προσπαθούν να διαιωνίσουν την ύπαρξη του "δωματίου", οι μνήμες συνομιλούν με το χώρο και το χρόνο, και μαζί με ένα μέρος του εαυτού μας. Είτε ως παρελθόν, είτε ως λήθη, είτε ως απώλεια, μοιάζουν να περιέχουν κάτι από αυτό που έχουμε ήδη χάσει.

Το συγκεκριμένο project, αποτελεί μια απόπειρα οπτικοποίησης της εμπειρίας των lucid dreams. Ψυχολόγοι όπως ο Carl Jung και εικαστικοί όπως ο Salvador Dali, πίστευαν πως τα όνειρα είναι μια πύλη εξερεύνησης του ατόμου και του σύμπαντος, τα οποία οδηγούν σε μια καλύτερη γνώση του εαυτού. Με τη χρήση χαρτογραφικής προβολής ενός δισδιάστατου animation, κι έχοντας ως αναφορά το έργο των Klaus Obermaier και Nobumichi Asai, ένα σώμα διαχωρίζεται από την ψυχή η οποία προσπαθεί να δραπετεύσει στο φαντασιακό σύμπαν, εξω από τα φυσικά δεσμά της. Μόνο ένα μικρό κομμάτι τα καταφέρνει, προσφέροντας έτσι στο άτομο την εμπειρία των LUCID DREAMS.

Το animation είναι η εμψύχωση του παραμυθιού " Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας". " Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας " είναι μια από τις ιστορίες του ψυχίατρου Χόρχε Μπουκάι από το βιβλίο του "Να σου πω μια ιστορία" που την αφηγείται στον θεραπευόμενο του. Αναφέρεται στην απορία ενός παιδιού που παρατηρεί ότι ένας τεράστιος ελέφαντας του τσίρκου παραμένει δεμένος σε ένα μικρό ξυλαράκι χωρίς να προσπαθεί να ελευθερωθεί και χωρίς να διαμαρτύρεται. Ο ελέφαντας του τσίρκου παρέμενε δεμένος στο μικροσκοπικό του παλούκι γιατί «η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του».

Μεταξύ 1920 και 1930 ο συγγραφέας Ernest Hemingway βρισκόταν σε ένα μπαρ στο Παρίσι με άλλους καλλιτέχνες. Όταν ισχυρίστηκε ότι μπορούσε να γράψει μια ιστορία με έξι λέξεις, όλοι στην παρέα τον κοροϊδεύονταν. Τότε έβαλε ένα χρηματικό στοίχημα μαζί τους, ότι θα μπορούσε πράγματι να γράψει μια ιστορία που με τρία τμήματα - αρχή, μέση και τέλος - μεσα σε έξι λέξεις. Έτσι, πήρε μια χαρτοπετσέτα και έγραψε: "For sale: baby shoes never worn". Κέρδισε σίγουρα το στοίχημα, καθώς η ιστορία του ήταν πλήρης.

Το animation αυτό είναι μια σύντομη παρουσίαση στιγμών από τις ζωές των κατοίκων μιας πολυκατοικίας. Κεντρικό θέμα για την εξέλιξη της ιστορίας ήταν η αποτύπωση της εικόνας της κατοίκησης κάποιων ανθρώπων σε μια πολυκατοικία. Ένοικοι ενός κτηρίου, άνθρωποι που ζουν ο ένας δίπλα στον άλλον και συγχρόνως πολύ μακριά από τον άλλον. Μια κατάσταση η οποία επικρατεί σε όλες τις μεγαλουπόλεις όπου είναι πολύ έντονο το φαινόμενο της αποξένωσης μεταξύ των κατοίκων και πόσο μάλιστα στα κτήρια τα οποία ζουν, μου κέντρισε το ενδιαφέρον για την δημιουργία της ιστορίας αυτής.
Για να αφηγηθώ την ιστορία μου επιλέγω ως χώρο παρουσίασης των ηρώων τα παράθυρα των διαμερισμάτων.Τα παράθυρα ήταν πάντα ένα στοιχείο του σπιτιού, εκτός από την πόρτα, το οποίο συνέδεε τον έξω περιβάλοντα χώρο με τον μέσα. Επίσης, ο ρόλος τους τα παλαιότερα χρόνια, ήταν για να επικοινωνούν οι κάτοικοι μεταξύ τους, όπως και πολλές φορές χρησιμοποιούνταν για την άντληση ” κουτσομπολιών” μεταξύ των γειτόνων. Τα τελευταία χρόνια οι συνήθειες αυτές δεν είναι τόσο έντονες όσο παλιά, αλλά διατηρούνται ακόμα σε κάποιες μικρές περιοχές όπως και στα νησιά.