Ο χρόνος εμπειρίας της καραντίνας λειτούργησε ως εξανθρωπισμένος χρόνος. Η προηγούμενη κοινωνική βαρβαρότητα φυλακίστηκε στο οικείο κλουβί της ψυχής μου και έγινε ο χρόνος δημιουργίας μου. Κάθε μέρα ήταν ο φίλος μου, ένα αιώνιο κυκλικό και δυναμικό παρόν, μια συνείδηση χωρίς συγκρούσεις. Ήταν σαν μια αιωνιότητα που βιώνεται διαφορετικά κάθε στιγμή. Μια άνευ προηγουμένου μορφή ακινησίας με έπιασε και διαιωνίστηκε σε πολλά αφηρημένα θραύσματα που τελικά διαμόρφωσαν τη νέα υφή της ύπαρξής μου, σε αυτήν την περίεργη απομόνωση. Έγινε από το σφάγιο του χρόνου που ήμουν πριν, η ποιοτική του αποσύνθεση… Η πραγματικότητα παραμορφώθηκε και βιώθηκε απατηλά. Ο χρόνος από την αποξένωση που ήταν πριν, άλλαξε και έγινε το εξώφυλλο της γδαρμένης αλήθειας του εαυτού μου. Αυτός ο χρόνος, ονειρευόταν η συνείδησή μου να ζει.

Ταινία εμψύχωσης μικρού μήκους.

“Επί π(α)τωμάτων”. H καταστροφή ως καλλιτεχνική πρακτική. Η διαδραστική εγκατάσταση πραγματεύεται την κοινωνική αδιαφορία και την ευθύνη της κοινωνίας απέναντι σε καθημερινές καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μας και τις προσπερνάμε. Το έργο αποτελείται από μια ζωγραφική σύνθεση η οποία απεικονίζει ανθρώπινες φιγούρες σε αλληλεπίδραση μεταξύ τους και έναν αισθητήρα που ακολουθεί την κίνηση του κοινού. Το θεωρητικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται, έχει τόσο καλλιτεχνικές όσο και κοινωνικές προεκτάσεις. Πραγματεύεται την Καταστροφή ως καλλιτεχνική πράξη όπως εκφράστηκε από την καλλιτεχνική ομάδα DIAS το 1966 και το σύνδρομο “Επίδραση των παρευρισκομένων”, ένα φαινόμενο της κοινωνικής ψυχολογίας που αναφέρεται στην αδιαφορία, την απάθεια και την αποστασιοποίηση απέναντι στην κοινωνική αναγκαιότητα να προστατεύσουμε άτομα που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης. Το έργο σχολιάζει τις παραπάνω καταστάσεις αφενός μέσω της πράξης του πατήματος και αφετέρου μέσω της καταστροφής που συντελείται στο ίδιο.

Η εκπλήρωση μιας τελευταίας επιθυμίας, οδηγεί τον Filipo σε ένα αναδρομικό ταξίδι, από τα βουνά της Ηπείρου, στο πρόσφατο παρελθόν της πρωτοχρονιάς του 1945. Η συνάντηση του, με την ιστορία του, αναβιώνει τις μνήμες ενός ολόκληρου χωριού, ξεδιπλώνοντας τις σχέσεις και το δέσιμο δύο λαών, απέναντι στην επιταγή μιας όχι και τόσο μακρινής εποχής.

Μικρού μήκους ντοκιμαντέρ, βασισμένο στον Κινηματογράφο της Παρατήρησης. Μια προσωπογραφία του επιστάτη του Βρετανικού Νεκροταφείου της Κέρκυρας , κ. Γιώργο Ψάιλα. Παρουσιάζεται η καθημερινή ζωή του επιστάτη, αναφέρονται και σχολιάζονται από τον ίδιο οι σημαντικότερες στιγμές της ζωής του καθώς και οι προβληματισμοί του για τη ζωή και το θάνατο.

Ένας ελεύθερος δύτης μετατρέπεται σε νερό ενώ βουτά κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, συνδέεται με τη φύση και γίνεται μέρος του υποβρύχιου περιβάλλοντος κυνηγώντας σαν θαλάσσιο αρπακτικό.
Ο μαγευτικός υποβρύχιος κόσμος είναι προσιτός σε εκείνους που ξεπερνούν τον φόβο και τολμούν να ωθήσουν τα ανθρώπινα όριά τους λίγο περισσότερο για να τον εξερευνήσουν. Το πάθος με τον γαλήνιο κόσμο κάτω από την επιφάνεια γίνεται τρόπος ζωής για όσους παραδίδονται στην αρνητική πλευστότητα.

Το κινηματογραφικό πορτραίτο ενός καλλιτέχνη, του Δημήτρη Παπαζάχου, ενός τελειόφοιτου της Σχολής Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης αναδεικνύει μία καλλιτεχνική φιγούρα χωρίς την απλή προβολή των έργων του αλλά αναδεικνύοντας την προσωπικότητά του και την καλλιτεχνική του κλίση. Μέσα από την ανάδειξη της εσωτερικής καλλιτεχνικής του αναζήτησης προβάλεται μία οπτική του gay culture, σε συνδυασμό με το εξής ερώτημα: Τι σημαίνει τελικά "Visual Artist";

Το “Excitatio Corcyrae” είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων που χρησιμοποιεί τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της κατηγορίας για να εμπλέξει τους παίκτες στη δημιουργία μιας διαδραστικής ιστορίας σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, αυτό της Οθωμανικής πολιορκίας στην Κέρκυρα το 1716.

Παραμόρφωση του επιπέδου του κύκλου σε υγρή μορφή.

Το "Dharmadhatu" αποτελεί ένα πειραματικό οπτικοακουστικό βίντεο με γραμμική αφήγηση. Εικαστικά έχει δημιουργηθεί με πρωτότυπη πειραματική τεχνική, όπου κάθε καρέ προκύπτει από live καταγραφή της συμπεριφοράς ρέοντων χρωμάτων που πάλλονται σε ζωγραφική επιφάνεια. Οι αφαιρετικές εικόνες που δημιουργούνται, άλλες φορές έρχονται σε αντίθεση και άλλες φορές πλαισιώνονται από την γραμμική αφήγηση του παραμυθιού που πλαισιώνει το έργο.