Ξεκινώντας με το λογοπαίγνιο του τίτλου- το οποίο συσχετίζει τον Εγκέφαλο (Brain) με τον Λαβύρινθο (Labyrinth)- η πολυκάναλη βίντεο–εγκατάσταση BRAIN_RINTH επιχειρεί μια ποιητική χαρτογράφηση των λειτουργιών του εγκεφάλου που σχετίζονται με τη μνήμη, μέσα από διεπιστημονικές προσεγγίσεις που αφορούν στην τέχνη, την ιατρική και την τεχνολογία.
Το βίντεο ξεκινά με ένα Άλφα για να ολοκληρωθεί με ένα Ωμέγα, ενώ την αρχική σιωπή ακολουθεί ένας καταιγισμός άναρχων εικόνων, καθώς ένας εγκέφαλος σε έναν παροξυσμό ανασύρει μνήμες από το παρελθόν, για να καταλήξει και πάλι στη σιωπή.
Η ποιητική χαρτογράφηση ενός ανθρώπινου εγκέφαλου αντλεί υλικό από προσωπικά βιώματα με αφορμή ένα σώμα σε κρίση και ταυτόχρονα αναρωτάται: Λόγω του σοκ ενός τραύματος, η κατανόηση της λειτουργίας του σώματος, αλλά και της ίδιας της φύσης- πάνω στην οποία εναγωνίως προσπαθούμε να επιβληθούμε- μοιάζει απεγνωσμένη και αγχωτική. Αν λοιπόν, σταθούμε απέναντι στη φύση κρατώντας την απόσταση μιας αισθητικής ουδετερότητας, μήπως αυτό την κάνει να μοιάζει λιγότερο τρομακτική ;

Ένα άτομο καλείται να πραγματοποιεί και να βιώνει μια ρουτίνα μέσα στον περιορισμένο χώρο του σπιτιού του, σε συνθήκες απομόνωσης από τον έξω κόσμο, υλικό και άυλο (internet, media, ψυχαγωγία). Πως μπορεί να μοιάζει λοιπόν η καθημερινή ρουτίνα ενός ανθρώπου κάτω από αυτές τις συνθήκες; Πόσο συνείδηση των πράξεων του έχει σε βάθος χρόνου κατά την πραγματοποίησή της. Πως δρα και αντιδρά σε σχέση με τις ίδιες του τις πράξεις; Μέσα σε μια τέτοια συνθήκη, υπάρχει η δυνατότητα φθοράς ή αναβάθμισης της σχέσης του υποκειμένου με τον ίδιο του τον εαυτό; Στη performance "μνήμη" γίνεται μια προσπάθεια οπτικοποίησης όλων αυτών των ερωτημάτων.

Πού πηγαίνουν οι μνήμες όταν χάνονται; Και όταν δεν τις ανακαλώ, βρίσκονται εκεί που τις άφησα; Σε αυτό το δωμάτιο, το τόσο "ιδιωτικό" και αμετάκλητο όσο και η μνήμη μας, τα αντικείμενα εμψυχώνουν μία σειρά από σενάρια. Μία θύμηση κατακλύζει το δωμάτιο, μία άλλη δυσκολεύεται να φανερωθεί, μία άλλη διαρρέει μπρος και πίσω στο χρόνο. Η έννοια του "άλλου" αιωρείται ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, σε αυτό που πέρασε, και σε αυτό που ανασύρεται κάθε φορά. Άλλωστε ποτέ δεν θυμόμαστε αυτούσια ή αντικειμενικά το συμβάν και το χώρο του. Πάντοτε εμψυχώνουμε την ανάμνηση με το δικό μας τρόπο. Μέσα από συνεχείς ανακλήσεις που προσπαθούν να διαιωνίσουν την ύπαρξη του "δωματίου", οι μνήμες συνομιλούν με το χώρο και το χρόνο, και μαζί με ένα μέρος του εαυτού μας. Είτε ως παρελθόν, είτε ως λήθη, είτε ως απώλεια, μοιάζουν να περιέχουν κάτι από αυτό που έχουμε ήδη χάσει.

Το έργο συνθέτει μια σειρά από τυχαία αντικείμενα που σχετίζονται με την ιστορία της τέχνης και του σχεδιασμού, άλλοτε διακοσμητικά κι άλλοτε χρηστικά, μετατρέποντάς τα σε ένα μη οριστικό αντικείμενο [μπουκέτο] που επιπλέει στο χώρο.

Μια ημέρα της μητέρας μου. Παρουσιάζεται η ρουτίνα της, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρον μιας και πιστεύω ότι στο "ασήμαντο" βρίσκεται ο αληθινός εαυτός ενός ανθρώπου.

Το ερευνητικό ντοκιμαντέρ Στην Αναζήτηση της Αιωνιότητας (2020) εμβαθύνει σε τέσσερα βασικά στοιχεία της φόρμας του Θόδωρου Αγγελόπουλου και φέρνει στο φως νέες πληροφορίες χρησιμοποιώντας και αναλύοντας δεδομένα από ημι-δομημένες συνεντεύξεις ερευνητών και κινηματογραφιστών. Το ερευνητικό ντοκιμαντέρ είναι μέρος του πρακτικού διδακτορικού του Δρ. Ιάκωβου Παναγόπουλου που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιου του κεντρικού Λανκασαιρ με τίτλο:“Reshaping Contemporary Greek Cinema Through a Re-evaluation of the Historical and Political Perspective of Theo Angelopoulos's Work”(Panagopoulos, 2019)

Το έργο αναφέρεται σε μία ασφυκτική σχέση ανάμεσα σε πατέρα και γιο, η οποία εκφράζεται με το εμμονικό κάλεσμα του πατέρα στον γιο, για να πάει να φάει ζεστό το φαγητό του. Ο γιος ζει σε ρυθμούς επιτακτικού πρωινού/μεσημεριανού/βραδινού με ελάχιστες αποδράσεις καθώς ο πατέρας δεν σταματά σχεδόν ποτέ να φωνάζει, έχοντας μια φωνή διαπεραστική. Εκείνος ζει σε ρυθμούς συνεχούς ορθοστατικής παραγωγής φαγητού. Ένας γιος πολύ ελαστικός, ένας πατέρας πολύ άκαμπτος. Ένα ξύλο, επίσης άκαμπτο, το οποίο ασκεί ακατανίκητη έλξη στον γιό. Εκείνη την είχε ξεβράσει η θάλασσα. Η υψηλότερη θερμοκρασία βρασμού βρίσκεται στο επίπεδο της θάλασσας. Οι παφλασμοί και οι κοχλασμοί έγιναν ένα. Η άπνοια και η εμβύθιση στην ίδια την κατσαρόλα του πατέρα του, που αποτελεί το σύμβολο της επιρροής του, τελικά οδηγoύν στην απελευθέρωση του. Σφίχτηκε τόσο πολύ επάνω της, που για πρώτη φορά σταθεροποιήθηκε. Αφέθηκαν στο να τους παρασύρει το κύμα και επιπλέοντας επιπλοποιήθηκαν.

Έργο Βίντεο. 39 πρόσωπα διαφορετικών ηλικιών που ζουν στο ίδιο μέρος καλούνται να καθίσουν μπροστά σε μια μαύρη πόρτα για να μιλήσουν για το αγαπημένο τους αντικείμενο και σε τι θα μεταμορφώνονταν με αυτό. Το βίντεο καταγράφει τις σιωπές πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια του λόγου.

“Επί π(α)τωμάτων”. H καταστροφή ως καλλιτεχνική πρακτική. Η διαδραστική εγκατάσταση πραγματεύεται την κοινωνική αδιαφορία και την ευθύνη της κοινωνίας απέναντι σε καθημερινές καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μας και τις προσπερνάμε. Το έργο αποτελείται από μια ζωγραφική σύνθεση η οποία απεικονίζει ανθρώπινες φιγούρες σε αλληλεπίδραση μεταξύ τους και έναν αισθητήρα που ακολουθεί την κίνηση του κοινού. Το θεωρητικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται, έχει τόσο καλλιτεχνικές όσο και κοινωνικές προεκτάσεις. Πραγματεύεται την Καταστροφή ως καλλιτεχνική πράξη όπως εκφράστηκε από την καλλιτεχνική ομάδα DIAS το 1966 και το σύνδρομο “Επίδραση των παρευρισκομένων”, ένα φαινόμενο της κοινωνικής ψυχολογίας που αναφέρεται στην αδιαφορία, την απάθεια και την αποστασιοποίηση απέναντι στην κοινωνική αναγκαιότητα να προστατεύσουμε άτομα που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης. Το έργο σχολιάζει τις παραπάνω καταστάσεις αφενός μέσω της πράξης του πατήματος και αφετέρου μέσω της καταστροφής που συντελείται στο ίδιο.

Μικρού μήκους ντοκιμαντέρ, βασισμένο στον Κινηματογράφο της Παρατήρησης. Μια προσωπογραφία του επιστάτη του Βρετανικού Νεκροταφείου της Κέρκυρας , κ. Γιώργο Ψάιλα. Παρουσιάζεται η καθημερινή ζωή του επιστάτη, αναφέρονται και σχολιάζονται από τον ίδιο οι σημαντικότερες στιγμές της ζωής του καθώς και οι προβληματισμοί του για τη ζωή και το θάνατο.