Ετεροτοπία. Τόπος μέσα στον τόπο, παραβιάζει τον πραγματικό χρόνο. Χώρος περιορισμένης πρόσβασης και αμφισβήτησης ανάμεσα στο πραγματικό και το εξωπραγματικό.

Ένα πειραματικό εργαστήριο πραγματοποιήθηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κέρκυρας, το Μάιο του 2019. Το εργαστήριο σχεδιάστηκε πάνω στο πλαίσιο της διεπιστημονικής μάθησης και της συμμετοχικής τέχνης, βασίστηκε στο Maker Culture και στην εκπαίδευση STEAM, επιθυμώντας να αναδείξει την σημασία της τέχνης και της επιστήμης στην εκπαίδευση. Οι συμμετέχοντες, παιδιά και έφηβοι 11-15 ετών ξεναγήθηκαν αρχικά στο σημαντικό έκθεμα του Αρχαιολογικού Μουσείου της Κέρκυρας, το αέτωμα της Άρτεμης-Γοργούς και γνώρισαν τον μύθο που το περιβάλλει. Σε δύο ομάδες τα παιδιά έφτιαξαν:
1. ηλεκτρονικά κυκλώματα για την παραγωγή ήχων μέσω φωτοαντίστασης και αγώγιμης μελάνης και
2. Αγώγιμα σχέδια με αφορμή το αέτωμα.
Οι δύο ομάδες συνδύασαν τα έργα τους σε διαδραστικές εγκαταστάσεις, όπου τα κυκλώματα και οι αισθητήρες "διαβάζουν" τονικές διαβαθμίσεις και γραμμές από τα σχέδια. Η video-καταγραφή καταδεικνύει την εμβύθιση των συμμετεχόντων στην εμπειρία.

Η συγκεκριμένη πτυχιακή εργασία αφορά την παραγωγή, την σκηνοθεσία και τη δημιουργία animation ενός videoclip σύγχρονου χορού διάρκειας τεσσάρων (4) λεπτών. O τίτλος του είναι «ΛΗΘΗ: Videoclip με την τεχνική του Rotoscoping» και έχει ως θέμα την απώλεια ενός μεγάλου καλοκαιρινού έρωτα και τον πόνο που έρχεται όταν αυτός τελειώνει. Στόχος της είναι να συνδυαστούν αρμονικά όλα τα στοιχεία δηλαδή ο χορός, το περιβάλλον, τα χρώματα, η μουσική και το animation προκειμένου να δημιουργήσει στο θεατή ένα αίσθημα νοσταλγίας και μελαγχολίας.

Όταν ονειρευόμαστε, πολλές από τις πληροφορίες που ακούσια συλλέγει ο εγκέφαλος κατά την διάρκεια της ημέρας, διασταυρώνονται και ενσωματώνονται με την προηγούμενη εμπειρία ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε μελλοντικές συμπεριφορές.

Το animation δημιουργήθηκε στα πλαίσια του μαθήματος ψηφιακή αφήγηση. Πρόκειται για την ιστορία ενός πίνακα μια γυναίκας, πως ένα αντικείμενο θαυμασμού αιχμαλωτίζει τους θεατές, ζωντανεύει και γίνεται από αξιοθέατο κάτι αξιοπερίεργο.

Το animation αυτό είναι μια σύντομη παρουσίαση στιγμών από τις ζωές των κατοίκων μιας πολυκατοικίας. Κεντρικό θέμα για την εξέλιξη της ιστορίας ήταν η αποτύπωση της εικόνας της κατοίκησης κάποιων ανθρώπων σε μια πολυκατοικία. Ένοικοι ενός κτηρίου, άνθρωποι που ζουν ο ένας δίπλα στον άλλον και συγχρόνως πολύ μακριά από τον άλλον. Μια κατάσταση η οποία επικρατεί σε όλες τις μεγαλουπόλεις όπου είναι πολύ έντονο το φαινόμενο της αποξένωσης μεταξύ των κατοίκων και πόσο μάλιστα στα κτήρια τα οποία ζουν, μου κέντρισε το ενδιαφέρον για την δημιουργία της ιστορίας αυτής.
Για να αφηγηθώ την ιστορία μου επιλέγω ως χώρο παρουσίασης των ηρώων τα παράθυρα των διαμερισμάτων.Τα παράθυρα ήταν πάντα ένα στοιχείο του σπιτιού, εκτός από την πόρτα, το οποίο συνέδεε τον έξω περιβάλοντα χώρο με τον μέσα. Επίσης, ο ρόλος τους τα παλαιότερα χρόνια, ήταν για να επικοινωνούν οι κάτοικοι μεταξύ τους, όπως και πολλές φορές χρησιμοποιούνταν για την άντληση ” κουτσομπολιών” μεταξύ των γειτόνων. Τα τελευταία χρόνια οι συνήθειες αυτές δεν είναι τόσο έντονες όσο παλιά, αλλά διατηρούνται ακόμα σε κάποιες μικρές περιοχές όπως και στα νησιά.

Έκλεισα τα μάτια και ακούγοντας έναν ήχο άρχισαν οι εικόνες να μου κατακλύζουν το μυαλό. Μετά από πολλές αποτυπώσεις των εικόνων σε σχέδια επέλεξα αυτήν την αφήγηση.
Επέλεξα να τονίσω τον στροβιλισμό που ένιωθα.
Ήταν ένας αυθόρμητος τρόπος να καταγράψω όσα βίωσα.

Ο κάθε άνθρωπος μέσα από τα δικά του αισθητηριακά όργανα βιώνει την ατμόσφαιρα κάθε συνθήκης. Όλα εξαρτώνται από τον ίδιο τον εαυτό, το εσωτερικό, το μυαλό, τον τρόπο αντίληψης, δράσης, την οπτική.
Έτσι, και οι δικές μου εικόνες, αυτές που γεννήθηκαν από το μυαλό μου προς το μυαλό μου.
Ίσως είναι παράνοια του μυαλού και μπορεί κανείς να το αποδημήσει.
Αυτό είναι το πιο δύσκολο,
η αποδόμηση ατμοσφαιρών - εμπειριών - μνήμων που εμπεριέχουν συναίσθημα.
Γιατί οι συναισθηματικές παράνοιες σαν σκιές τρέφονται από την επανάληψη και την επιμονή.
Χορεύουν σαν ερινύες του μυαλού και
το σώμα φτάνει να είναι παρατηρητής εξοβελισμένος.

“Επί π(α)τωμάτων”. H καταστροφή ως καλλιτεχνική πρακτική. Η διαδραστική εγκατάσταση πραγματεύεται την κοινωνική αδιαφορία και την ευθύνη της κοινωνίας απέναντι σε καθημερινές καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μας και τις προσπερνάμε. Το έργο αποτελείται από μια ζωγραφική σύνθεση η οποία απεικονίζει ανθρώπινες φιγούρες σε αλληλεπίδραση μεταξύ τους και έναν αισθητήρα που ακολουθεί την κίνηση του κοινού. Το θεωρητικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται, έχει τόσο καλλιτεχνικές όσο και κοινωνικές προεκτάσεις. Πραγματεύεται την Καταστροφή ως καλλιτεχνική πράξη όπως εκφράστηκε από την καλλιτεχνική ομάδα DIAS το 1966 και το σύνδρομο “Επίδραση των παρευρισκομένων”, ένα φαινόμενο της κοινωνικής ψυχολογίας που αναφέρεται στην αδιαφορία, την απάθεια και την αποστασιοποίηση απέναντι στην κοινωνική αναγκαιότητα να προστατεύσουμε άτομα που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης. Το έργο σχολιάζει τις παραπάνω καταστάσεις αφενός μέσω της πράξης του πατήματος και αφετέρου μέσω της καταστροφής που συντελείται στο ίδιο.

Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών: Οπτικοακουστικές Τέχνες στην Ψηφιακή Εποχή
Μάθημα: Ηχητική Τέχνη